Uniwersytet Swps

Relacje z rodzicami kształtują naszą samoocenę, sposób budowania więzi i umiejętność radzenia sobie z emocjami. To w dzieciństwie uczymy się czym jest bliskość, bezpieczeństwo, akceptacja lub jej brak. Nic dziwnego, że w ramach procesu terapeutycznego często wracamy do tych fundamentów przyjmując, że nierozwiązane konflikty, emocjonalne zaniedbania czy szkodliwe postawy dorosłych mogą rzutować na nasze późniejsze wybory. Warto jednak w tym procesie zachować zdrowe proporcje, by z kolei nie wpaść w pułapkę obarczania rodziców winą za wszystkie życiowe niepowodzenia i nie zwolnić się z odpowiedzialności za własne życie. Zacznijmy więc od początku: Dlaczego podczas terapii rozmawiamy o rodzicach? Jakie nieadaptacyjne schematy powstają najczęściej w ramach kontaktów z rodzicami? Czy celem terapii może być poprawa relacji z rodzicem? Czy jest to trudne zadanie? Czy w czasie terapii relacje pacjenta z rodzicami mogą się pogorszyć? Co robić po zakończeniu terapii? Czy zdarza się, że pacjent decyduje się zakończyć r