Zdaniem Szota

“Znikanie” to wielowątkowa opowieść o zmaganiu się z chorobą i poszukiwaniu diagnozy, o tym, że w chorobie odbija się wszystko - to co prywatne jest polityczne, a na każdym kroku spotyka nas systemowa opresja. Tym bardziej, gdy jesteśmy osobami nienormatywnymi, które nawet żyjąc w pozornie bezpiecznej, uprzywilejowanej sytuacji społecznej, w chorobie tracą poczucie bezpieczeństwa. To chyba najbardziej wstrząsający dla mnie fragment naszej rozmowy. Ale jest ich więcej, bo prawie każda odpowiedź Izabeli Morskie przynosi odpowiedzi zaskakujące, mocne i ważne. Mówi autorka m.in.:IM - Jestem osobą, która wyoutowała się w 1998 roku, miałam za sobą coming-out medialny, powinnam być wyluzowana na wszystkie strony, a ja się w rozmaitych sytuacjach szpitalnych po prostu bałam. Uważałam, żę lepiej zachowywać się ostrożnie. (...)IM - Jestem towarzyską osobą i lubiłam sobie pogadać, a jednocześnie chciałam zachować dystans. System nam nie daje żadnego wsparcia, a my jesteśmy przerażone, przestraszone, niepewne tego jakie